Edu

El recuerdo de un tiempo glorioso para la afición merengue.

iraffiruse:

Damnit, Deadpool…

20yearsof1994:

This blog is dedicated to the year 1994. It’s a year that produced some of the worlds most memorable music, movies, and news stories. 

To say 1994 was a crowded year is an understatement. You could call 1994 the year of OJ Simpson, Nancy Karrigan, and Bill Clinton who all dominated the news. You could also call it the year of Green Day, Pearl Jam, and Nirvana who all released groundbreaking albums. You could call it the year of Jim Carrey, who starred in three movies, arguably his three best. In every instance you’d be correct.

It’s hard to believe so much culture could be packed into one year. I’m going to use this blog to highlight the events of 1994, as they reach their 20th anniversary.

I wanted to do something to celebrate my favorite year so I decided to give myself a year long job. Give it a follow and relive 1994. 

It’s very hard for me to be silly about Superman, because I’ve seen firsthand how he actually transforms people’s lives. I have seen children dying of brain tumors who wanted as their last request to talk to me, and have gone to their graves with a peace brought on by knowing that their belief in this kind of character really matters. It’s not Superman the tongue-in-cheek cartoon character they’re connecting with; they’re connecting with something very basic: the ability to overcome obstacles, the ability to persevere, the ability to understand difficulty and to turn your back on it. [Christopher Reeve] – Time, (March 14, 1988)

“E agora todos temos que quedar en silencio”.

O silencio era importante onte, nunha das salas do Museo Eugenio Granell de Compostela, porque o que se intentaba facer era, paradoxalmente, capturar son. Como se estivésemos xogando cunha gravadora (quen o non fixo a primeira vez que lle deixaron un aparato para gravar voz?) pero a unha escala moito maior que as dos xogos de infancia: o recipiente que ía capturar esa voz era un magnetófono inventado en 1939 en Galicia polos irmáns Portela Seijo. Un aparato ao que unha vez pretendeu a daquela xigante Philips e que permaneceu medio agochado na historia da innovación galega. Ata agora. O magnetófono dos irmáns Portela Seijo, Juan e José, acaba de ‘resaír’ á luz e permite recuperar a historia dos seus inventores.

Os irmáns naceran pola década dos Dez do século XX en Arzúa, aínda que acabaron en Santiago de Compostela cando morreu o seu pai e é aí onde acabarán establecendo o seu traballo innovador. “O magnetófono foi unha revolución no seu día, xa que non existía un xeito de reproducir sons con esta fiabilidade”, explicaba Xes Chapela, un dos responsables de Exploradores, un proxecto multidisciplinar, que combina arte sonora, divulgación e historia e que é o que está detrás da recuperación do magnetófono dos Portela Seijo. Os primeiros magnetófonos populares apareceron na década dos 30. O dos Portela Seijo diferenciábase en que empregaba fíos de aceiro de 0,1 milímetros como soporte para as gravacións de voz e (a perspectiva que da o paso do tempo permite afirmalo) que estaba moi adiantado nalgunhas funcionalidades á súa época. Como explicaba Toño Cabanelas, o outro responsable de Experiencias, era “ultramoderno” xa que permitía borrar e regravar sobre os fíos de aceiro xa empregados.

Por suposto, un dispositivo con esas características nos anos 40 era unha auténtica xoia. Podemos ler nun xornal da época (de onde sae a foto de José Portela Seijo que ilustra este artigo) que era un “invento de gran utilidade” e que agardaban unha “gran produción nunha industria que quizais teña a ubicación en Compostela”.

Semellante invento chamou a atención como diciamos de Philips, pero a patente non foi vendida. “Non quixeron vender a Philips porque querían fabricalo aquí”, contábanos Toño Cabanelas xusto despois da charla, “pero a cousa foi menos produtiva do esperado”. A pesar de que a idea era que o dispositivo fose barato, xa que José Portela Seijo “quería facer un produto para todo o mundo”, algo así non estaba ao alcance de todo o mundo (e máis se pensamos na Galicia da posguerra). “Chegaron a facer 20″, dinos Cabanelas. “Vendéronse, pero non sabemos se queda algún máis que este”.

O supervivente chegou ao presente grazas a Yago Portela, o fillo de Juan, quen o mantivo en perfectas condicións e que axudou a que todos coñecésemos un pouco máis a José Portela durante o evento. “O meu tío Pepe era un xenio”, dixo, “un sabio nas nubes, un profesor chiflado”, e lembrou como os seus alumnos fumaban os seus cigarros durante a clase xa que el os prendía e logo esquecía onde os deixara. “O seu problema eran os accidentes e a velocidade”, confesounos, apuntando que durante anos traballou para encontrar solucións aos accidentes (sobre todo despois de que un accidente de tren na Escravitude o deixara fortemente impresionado) de tren e de automóbil. “A súa obsesión era sempre inventar”, dixo Yago Portela, tanto é así que cando el era un neno o seu tío construíu unha televisión dende cero, incluso antes de que Televisión Española tivese sinal. Por cousa dos milagres das ondas, durante dez segundos o televisor de José Portela conseguiu captar unha retransmisión italiana do Giro.

Exploradores

A visita ao pasado non estaría completa se non se incorporasen os sons de 1940. Por unha marabillosa casualidade, a conservación do magnetófono estivo acompañada polos fíos de aceiro que lle servían de ‘memoria’. Os responsables de Experiencias empezaron xa a escoitalas, aínda que non puideron facelo aínda con todas. Chegar a poñer en marcha o aparello levou o seu tempo. “Nin sequera Yago sabía como funcionaba”, apunta Xes Chapela. “Non había instrucións de uso”. Por facer, cóntanos Toño Cabanelas, tiveron que atopar como volver a enchufar á corrente eléctrica o dispositivo (por suposto, os enchufes de 1940 non eran como os de 2013). Puideron comezar a escoitar, por tanto, os contidos recuperados hai dous días. Polo momento atoparon discursos e unhas badaladas (que todos os presentes onte puidemos tamén escoitar) que todo apunta son as da catedral de Compostela.

Exploradores, a acción artística na que se recuperou o aparato, non é só esta charla na Fundación Granell. Cabanelas e Chapela queren dixitalizar os contidos recuperados e subilos a internet. Pero non quedarán como elementos nun museo. Eles farán interpretacións sobre eses sons (vimos a primeira onte pola tarde) e invitarán a que calquera poda facer outro tanto. Os sons que os Portela Seijo captaron hai sete décadas viaxarán, do xeito máis literal, ata o futuro.

shortformblog:

soupsoup:

Switzerland will vote to give all adults guaranteed $2,800 monthly income.

Grassroots organizers were able to collect the 100,000 signatures required to force a referendum on the proposed initiative. The move is the latest by Swiss grassroots activists who are pushing for reforms following the European financial crisis.

Activists dumped 8-million 5-cent coins on Oct. 4— one coin for each person living in Switzerland— in the center of the Federal Square outside of Switzerland’s parliament in Berne.

A very handy reminder that there’s what most Americans consider left-wing, and then there’s the kind of conversation on social justice you sometimes find in European democracies. However foreign the notion of guaranteed monthly income may be to many Americans, Switzerland also passed a piece of progressive drug policy last week familiar to American liberals — the decriminalization of marijuana.

That’s one of my favorite/most hated things in US politics. Our left gets treated like a bunch of radicals when they’re pretty dang moderate compared to the rest of the world. 

Este artigo resolve unha dúbida dupla: canle ou canal? Mancha ou Manga?

A principal diferenza entre canle e canal está no xénero. Unha canle é a mesma cousa ca unha canal (ou unha cal): conduto artificial destinado á condución da auga. Mais unha canal e un canal non son a mesma cousa. Cando empreguemos a palabra con xénero masculino referímonos a un estreito de mar, vía de comunicación acuática ou paso artificial entre dous mares. Así que debemos falar do canal de Suez, de Panamá… E da Mancha?

O castelán e o portugués adaptaron a palabra francesa Manche e de aí xurdiu a familiar Mancha, palabra vella tanto na fala común coma na toponimia (algo moi importante para asegurar o éxito de determinadas solucións). En galego admítese tamén Mancha pero varios lingüistas optan mellor por falarmos de Canal da Manga. En ‘A Nosa Terra’ o gran valedor desta forma era o mestre Gustavo Luca, que explicaba a escolla con argumentos irreprochables: Manche en francés significa brazo de mar estreito. Ese accidente xeográfico chámase manga no noso idioma, como metáfora dese “tubo estreito” de tea que cobre o brazo. A máis coñecida ha ser a Manga do mar Menor.

Persoalmente, a forma etimolóxica paréceme a máis atinada xa que optar pola francesa Canal da Manche pode resultar un tanto petulante. A norma admite a forma canal da Mancha.
Cando falemos das illas situadas nese estreito usaremos illas do Canal, sen necesidade de empregar da Mancha. Isto é así porque as máis famosas son de obediencia británica e en inglés este brazo de mar denomínase English Channel, que en moitas ocasións aparece co “Inglés” en elipse.